wtorek, 24 lutego 2009

Premiera Homo Delphinusa

W dniu 1 kwietnia 2009 r., w dzień urodzin Jacques'a Mayola, odbędzie się spotkanie jego wielbicieli z okazji premiery polskiej edycji jego kultowego dzieła "Homo Delphinus". Spotkanie odbędzie się w Galerii Azjatyckiej Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie, przy ul. Freta 5, o godz. 18.00. Spotkanie ma charakter otwarty. Wielki Błękit zaprasza na nie wszystkich zainteresowanych. W trakcie spotkania, jego uczestnicy bedą mogli zakupić "Homo Delphinusa" w cenach promocyjnych. Więcej informacji o książce i jej autorze można znaleźć na specjalnej stronie internetowej - www.homodelphinus.pl

wtorek, 17 lutego 2009

55 urodziny Janusza Solarza

3 marca br. nasz przyjaciel Janusz Solarz kończy 55 lat, piękna to data i piękny wiek.

Spotkajmy się tego dnia w Galeonie, przy ul. Huculskiej 1 w Warszawie, od godz. 20.00 i wypijmy za powrót do zdrowia Janusza (rezerwacja stolików na hasło – Nautica).

W ramach prezentów – proponujemy tego dnia założyć Fundusz Wsparcia Rehabilitacji Janusza. Proces rehabilitacji i powrotu do zdrowia Janusza będzie trwał wiele miesięcy i pieniądze na ten cel będą nieustannie potrzebne.
W razie jakichkolwiek pytań – prosimy o kontakt z Marianem Kubalicą (tel. kom. 601 134 655, e-mail – marian.kubalica@wielkiblekit.com)

Mapka dojazdu do Galeonu

Samozwańczy Komitet Organizacyjny:

Marian Kubalica
Joanna Hereta

P.S.
Spotkanie nie jest sponsorowane, każdy płaci za siebie

poniedziałek, 9 lutego 2009

Jacques Piccard, jego rodzina i jego rekordowy wyczyn

Jacques Piccard (ur. 28 lipca 1922 w Brukseli, zm. 1 listopada 2008) - szwajcarski badacz i odkrywca, zbadał dno Rowu Mariańskiego w 1960 roku. Syn Auguste'a Piccarda, ojciec Bertranda Piccarda.
Ojciec Jacques'a Piccarda - Auguste Antoine Piccard (ur. 28 stycznia 1884 w Bazylei, zm. 24 marca 1962 w Lozannie) był szwajcarskim fizykiem, wynalazcą i badaczem. Od dziecka zainteresowany nauką, studiował na Politechnice Federalnej w Zurychu (ETHZ). W 1922 został profesorem fizyki na Wolnym Uniwersytecie Brukselskim. We wczesnych latach 30. XX wieku opracował podstawowe założenia konstrukcji batyskafu, jednak wówczas niezrealizowane. Na podstawie tych założeń skonstruował w 1930 roku balon stratosferyczny. Na cześć głównego sponsora, Belgijskiego Narodowego Funduszu Badań Naukowych, balon nazwano FNRS. 27 maja 1931 roku, Piccard wraz z Paulem Kipferem wznieśli się z Augsburga (Niemcy) i osiągnęli rekordową wysokość 15785 metrów, dokonując w czasie lotu wielu ważnych pomiarów dotyczących atmosfery i promieniowania kosmicznego. Badania promieniowania kosmicznego były głównym powodem konstrukcji balonu. Profesor Piccard wykonał jeszcze 26 lotów stratosferycznych, osiągając maksymalną wysokość 23 000 m. Do konstruowania batyskafu powrócił pod koniec lat 30., lecz prace przerwała wojna. Po wojnie prace kontynuowano, tym razem we Francji, pod patronatem francuskiej marynarki wojennej i w 1948 roku batyskaf FNRS-2 wykonał kilka próbnych zanurzeń. Wskutek nieporozumień z francuską marynarką, z doświadczeniem nabytym podczas budowy i eksploatacji FNRS-2, Piccard przystąpił do budowy nowego batyskafu, zmieniając niektóre rozwiązania konstrukcyjne. Tym razem sponsorami byli Włosi. W 1953 zwodowano batyskaf o nazwie Trieste, w którym A. Piccard wraz z synem Jacques'em oraz innymi naukowcami, wykonali wiele zanurzeń w Morzu Śródziemnym. W 1957 r. Trieste został sprzedany marynarce amerykańskiej, a następnych zanurzeń dokonywał m.in. syn Jacques (w tym najsłynniejszego, zejścia na dno Rowu Mariańskiego w 1960 r.). Pasje balonowe dziadka kontynuuje wnuk, Bertrand Piccard (ur. 1 marca 1958 w Lozannie) – szwajcarski psychiatra, który wraz z Brianem Jonesem jako pierwszy okrążył Ziemię balonem.

Rów Mariański to najgłębszy rów oceaniczny na świecie , położony w zachodniej części Oceanu Spokojnego, na południowy wschód od Marianów. Ciągnie się łukiem o długości blisko 2000 km. Wchodzi w skład systemu rowów oceanicznych tworzących zachodnie obrzeżenie Płyty Pacyficznej. Jest miejscem, gdzie ścierają się dwie płyty: Płyta Pacyficzna i Płyta Filipińska. Według ostatnich pomiarów, głębokość rowu wynosi 10911 metrów. Pierwsze pomiary głębokości oceanu w tym miejscu były dokonane w ramach ekspedycji HMS Challenger (grudzień 1872 - maj 1876), w czasie których dokonano sondowania (za pomocą lin i dźwigów) miejsca zwanego obecnie Głębią Challengera. W oparciu o dwa sondowania wyznaczono głębokość na 4475 sążni (8184 metry). W 1951 roku, około 75 lat po oryginalnym odkryciu, cały Rów Mariański łącznie z wchodzącą w jego skład Głębią Challengera był ponownie zbadany przez okręt Royal Navy o nazwie HMS Challenger nawiązującej do swojego poprzednika. W przeciwieństwie do poprzedniego badania, głębokość dna została pomierzone przy użyciu bardziej precyzyjnej i prostej metody - echosondy. Pomiar wykazał wartość 5960 sążni (10900 metrów) w miejscu o współrzędnych 11°19′N, 142°15′E. W trakcie badania, operator korzystał ze słuchawek i naręcznego stopera aby ocenić czas upływający między wysłaniem sygnału a nadejściem jego echa. W związku z niedokładnościami wynikającymi z tej metody, naukowcy uznali, że rozsądnie będzie odjąć od wyniku wielkość podziałki w stosowanej skali (wynoszącą 20 sążni) i w oficjalnych raportach podano głębokość 5940 sążni (10863 metry). W 1957 roku, radziecka jednostka Vityaz wykonała pomiar głębokości z wynikiem 11034 metry.

Wyjątkowym przedsięwzięciem załogi amerykańskiego batyskafu Trieste było osiągnięcie dna Rowu Mariańskiego o godzinie 13:06 23 stycznia 1960 r. Na pokładzie byli: sierżant marynarki wojennej USA Don Walsh i Jacques Piccard. Jako balastu użyto żelaza, a do wynurzania benzyny. System pokładowy wskazał głębokość 11521 m, lecz zweryfikowano to później do 10916 m. Na dnie Walsh i Piccard byli zaskoczeni widokiem ryb: soli i flądry o długości około 30 cm, jak również krewetek. Według Piccarda, "Dno było czyste i przejrzyste, pokryte mułem z obumarłych okrzemków." Trieste jest do dzisiaj jedyną jednostką załogową, która osiągnęła najgłębsze miejsce na Ziemi.

W 1962 roku statek M/V Spencer F. Baird wyznaczył głębokość na 10915 metrów. W 1984 roku, Japończycy wysłali Takuyō, bardzo zaawansowany statek badawczy, w rejon Rowu Mariańskiego i przy użyciu wielowiązkowej, precyzyjnej echosondy wyznaczyli głębokość na 10924 metry (wartość ta jest również podawana jako 10,920±10 metrów). Najbardziej dokładny pomiar do tej pory został wykonany przez japoński ROV (zdalnie sterowaną łódź podwodną) Kaikō 24 marca 1995 roku: 10911 metrów. Niestety, Kaikō został utracony 29 marca 2003 roku po zaledwie ośmiu latach służby, w wyniku zerwania jednej z dodatkowych lin mocujących podczas nadchodzącego tajfunu. Obecnie nie istnieje na świecie żadna jednostka zdolna do osiągnięcia podobnych głębokości jak Trieste i Kaikō. Na dnie Rowu Mariańskiego woda wywiera ciśnienie 110,2 MPa czyli ponad 1000-krotnie wyższe niż normalne ciśnienie atmosferyczne.

Piccard zbudował także cztery mezoskafy, służące do schodzenia na mniejsze głębokości, m.in. pierwszy podwodny turystyczny statek, który schodził na dno jeziora Genewskiego z okazji szwajcarskiej Wystawy Krajowej w 1964 roku. Szwajcarski inżynier dla każdego ze swoich statków podwodnych osobiście wykonywał obliczenia i kierował ich budową. Pasjonowały go badania oceaniczne i ochrona mórz. W 1969 roku badał Prąd Zatokowy (Golfsztorm) na długości 3 tysięcy km. Największym jego osiągnięciem było odkrycie żywych organizmów na dnie Rowu Mariańskiego, co pociągnęło w rezultacie za sobą zakaz składowania odpadów nuklearnych w rowach morskich.

czwartek, 5 lutego 2009

Luc Besson - reżyser z nurkową pasją

Luc Besson

Miejsce urodzenia: Paryż, Francja
Data urodzenia: 1959-03-18
Stan cywilny: trzykrotnie żonaty: 1. Anne Parillaud (rozwód), córka Juliette (ur. 1987); 2. Milla Jovovich (14.12.1997 - 12.06.1999, rozwód); 3. Virginie Silla (od 28.08.2004), 3 córki: Talia (ur. 01.08.2001), Satine (ur. 2003), Mao (ur. 16.09.2005)


Luc Besson jest obecnie najpopularniejszym francuskim reżyserem na świecie. W młodości nie planował jednak robić kariery artystycznej, ale naukową. Luc Besson spędził pierwsze lata swojego życia podróżując ze swoimi rodzicami, instruktorami nurkowania. Jego młodość ściśle wiązała się z wodą.Od dzieciństwa zafascynowany morzem i delfinami chciał zostać naukowcem specjalizującym się w tej dziedzinie. W wieku 17 lat przeżył poważny wypadek podczas nurkowania w wyniku, którego nie mógł długo powrócić do uprawiania tego sportu. Swoje ambicje skierował wtedy na film, dziedzinę którą interesował się już od dawna. Szybko ujawnił się jego talent scenopisarski, jeszcze jako znudzony szkołą i nauką nastolatek napisał szkice scenariusza do "Wielkiego błękitu" (1988) oraz "Piątego elementu" (1997). Przeniósł się do Paryża, swojego rodzinnego miasta, i dopiero w wieku 18 lat zaznał uroków miejskiego życia oraz poznał telewizję. Wtedy też zrozumiał, że film jest medium, które może połączyć w jedno jego zainteresowania różnymi rodzajami sztuki, dlatego zaczał "łapać" najróżniejsze drobne prace przy produkcjach filmowych. Wyjechał na 3 lata do Ameryki, a po powrocie do Francji założył Les Films de Loups - swoją własną firmę producencką, której nazwę zmienił następnie na Les Films de Dauphins. Obecnie znów może nurkować. Pierwsze kroki w zawodzie reżysera stawiał tworząc teledyski dla francuskich muzyków. Na dużym ekranie Besson zadebiutował w roku 1981 r. filmem "L' Avant-dernier", którego zrobiona dwa lata później kontynuacja "Le Dernier combat" wyniosła reżysera na szczyty popularności. Obraz zdobył ponad 20 nagród na międzynarodowych festiwalach i cieszył się dużą popularnością po obu stronach oceanu. Kolejnym filmem "Subway" Besson ugruntował swoją pozycję zdolnego reżysera. W 1988 r. artysta stworzył swój najbardziej osobisty film "Wielki błękit". Obraz stał się olbrzymim przebojem w całej Europie. We Francji uznano go za najbardziej kasowy film w historii i nominowano do Cezara w wielu kategoriach. Dopiero następny obraz Bessona "Nikita" przyniósł artyście popularność w Stanach Zjednoczonych, gdzie jak wiadomo nakręcono później fatalny remake tego filmu. Kolejny międzynarodowy sukces artysty to zrobiony w 1994 r. "Leon zawodowiec", który ku zdziwieniu wielu ludzi nie otrzymał ani jednego Cesara mimo, iż był nominowany prawie we wszystkich kategoriach. Trzy lata później reżyser zaskoczył wszystkich kosztującym 90 milionów dolarów filmem fantastycznym "Piąty element". Obraz mimo niepochlebnych recenzji cieszył się szaloną popularnością na całym świecie i został wybrany filmem rozpoczynającym jubileuszowy, 50. festiwal w Cannes.

Dorobek filmowy:

Produkcja (producent lub producent wykonawczy filmu):

2010: Artur i wojna dwóch światów (Arthur et la guerre des deux mondes)
2010: Flora Plum
2009: From Paris with Love
2009: Artur i zemsta Maltazarda (Arthur et la vengeance de Maltazard)
2009: Banlieue 13: Ultimatum
2009: I Love You Phillip Morris
2009: Monstre a Paris, Un
2008: Transporter 3
2008: Missionnaire, Le
2008: Uprowadzona(Taken)
2008: Château en Espagne, Un
2007: Hitman
2007: Taxi 4
2007: Ukryta tożsamość(Michou d'Auber)
2007: Sekret(Si j'étais toi)
2007: Sekret(Si j'étais toi)
2007: Kłopotliwy gość(Invité, L')
2006: Miłość i inne nieszczęścia(Love and Other Disasters)
2006: SEXiPIStOLS(Bandidas)
2006: Córka botanika(Filles du botaniste, Les)
2006: Artur i Minimki(Arthur et les Minimoys)
2006: Melodia życia(Quand j'étais chanteur)
2006: Melodia życia(Quand j'étais chanteur)
2006: Dikkenek (producent wykonawczy)
2006: Nie mów nikomu(Ne le dis a personne)
2005: Człowiek pies(Danny the Dog)
2005: Miss June
2005: Czarna skrzynka(Boîte noire, La)
2005: Angel-A
2005: Spécial police
2005: Transporter 2
2005: Trzy pogrzeby Melquiadesa Estrady(Three Burials of Melquiades Estrada, The)
2005: Imposture
2004: New York Taxi(Taxi)
2004: Purpurowe Rzeki II: Aniołowie Apokalipsy(Rivieres pourpres II - Les anges de l'apocalypse, Les)
2004: 13 Dzielnica(Banlieue 13)
2003: Ong-bak
2003: Taxi 3
2003: Fanfan Tulipan(Fanfan la tulipe)
2003: Côtelettes, Les
2003: Ong-bak
2002: Chaos i żądza(Turbulence des fluides, La)
2002: Transporter(Transporter, The)
2001: 15 sierpnia(15 aout)
2001: Wasabi - Hubert zawodowiec(Wasabi)
2001: Yamakasi - współcześni samurajowie(Yamakasi - Les Samurai des Temps Modernes)
2001: Pocałunek smoka(Kiss of the Dragon)
2000: Taxi 2
1998: Taxi (producent)
1997: Nic doustnie(Nil by Mouth)
1994: Leon zawodowiec(Léon)
1992: Babcie(Les mamies)
1991: Zimny księżyc(Lune froide)
1986: Kamikadze(Kamikaze)
1985: Metro(Subway)
1983: Ostatnia walka(Dernier combat, Le)
1981: Avant-dernier, L'


Scenariusz:


2010: Artur i wojna dwóch światów (Arthur et la guerre des deux mondes)
2009: Artur i zemsta Maltazarda (Arthur et la vengeance de Maltazard)
2009: Banlieue 13: Ultimatum
2009: From Paris with Love
2008: Transporter 3
2008: Uprowadzona(Taken)
2007: Taxi 4
2006: SEXiPIStOLS (Bandidas)
2006: Artur i Minimki (Arthur et les Minimoys)
2005: Człowiek pies (Danny the Dog)
2005: Angel-A
2005: Transporter 2
2004: Purpurowe Rzeki II: Aniołowie Apokalipsy (Rivieres pourpres II - Les anges de l'apocalypse, Les)
2004: 13 Dzielnica (Banlieue 13)
2003: Najlepsi z najlepszych (Michel Vaillant)
2003: Taxi 3
2003: Fanfan Tulipan (Fanfan la tulipe)
2002: Transporter (Transporter, The)
2001: Yamakasi - współcześni samurajowie (Yamakasi - Les Samurai des Temps Modernes)
2001: Pocałunek smoka (Kiss of the Dragon)
2001: Wasabi - Hubert zawodowiec (Wasabi)
2000: Taxi 2
1999: Joanna d'Arc (Messenger: The Story of Joan of Arc, The)
1998: Taxi
1997: Piąty element (Fifth Element, The)
1994: Leon zawodowiec (Léon)
1993: Kryptonim Nina (Point of no Return)
1990: Nikita (Femme Nikita, La)
1988: Wielki błękit (Grand bleu, Le)
1986: Kamikadze (Kamikaze)
1985: Metro (Subway)
1983: Ostatnia walka (Dernier combat, Le)
1981: Avant-dernier, L'

Reżyseria:

2010: Artur i wojna dwóch światów (Arthur et la guerre des deux mondes)
2009: Artur i zemsta Maltazarda (Arthur et la vengeance de Maltazard)
2006: Artur i Minimki ( Arthur et les Minimoys)
2005: Angel-A
1999: Joanna d'Arc (Messenger: The Story of Joan of Arc, The)
1997: Piąty element (Fifth Element, The)
1994: Leon zawodowiec (Léon)
1994: De Serge Gainsbourg a Gainsbarre de 1958 - 1991
1991: Atlantis
1990: Nikita (Femme Nikita, La)
1988: Wielki błękit (Grand bleu, Le)
1985: Metro (Subway)
1983: Ostatnia walka (Dernier combat, Le)
1981: Avant-dernier, L'

jako aktor:

1988: Wielki błękit (Grand bleu, Le) jako Nurek blondyn (niewymieniony w czołówce)
1985: Metro (Subway) jako Kierowca przejścia podziemnego (niewymieniony w czołówce)
1984: Ne quittez pas

zdjęcia:
1991: Atlantis

we własnej osobie:
2008: Mon Clown
1989: Aventure du Grand Bleu, L'